[SF YOUNGBAE x SEUNGRI] ยามเมื่อดอกซากุระบานสะพรั่ง

ข้อมูลเบื้องต้น

                                                            ฟิคสั้นที่สั้นมาก ..

               [SF YOUNGBAE x SEUNGRI] ยามเมื่อดอกซากุระบานสะพรั่ง

เนื้อเรื่อง

     

    ใต้ต้นดอกซากุระสีชมพูที่บานสะพรั่ง ลมที่พัดผ่านมาถึงไม่ค่อยแรงนักแต่ก็สามารถทำให้ดอกซากุระร่วงโรยลงมาจากต้นลงสู่พื้นได้ ยังมีผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งเหม่อลอยคิดถึงใครบางคนอยู่ที่นั่น .. เขามักจะมานั่งอยู่ที่นี่เป็นประจำทุกวัน เมื่อเขานึกถึงเรื่องราวที่ผ่านๆมาในชีวิตเขามักจะหัวเราะออกมาคนเดียวทุกครั้ง เขายิ้มและหัวเราะคนเดียวมาเป็นปีแล้ว เพราะอะไรน่ะเหรอ ..

“ซึงรีอ่า..ฉันมีอะไรจะบอก...ฉัน.. L”

...

“ฉัน..ชอบนาย”

....

“ซึงรีอา.. นายน่ะเป็นคนเดียวที่ทำให้ฉันแทบคลั่งตายทุกครั้งที่เจอกันเลย”

 ...

“ซึงรีอา.. อย่าทำแบบนี้ได้ไหม แค่นายไม่รับรักฉัน ฉันก็เจ็บเกินพอละนะ”

...

“ซึงรีอา..อย่าเงียบสิ”

น่าขำที่เขาปล่อยให้คนที่เขารักรออยู่อย่างนั้น ยองเบ ผู้ชายคนเริ่มเข้ามามีบทบาทในชีวิตเขาตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ รู้ตัวอีกทีก็.. รักเขาเข้าซะแล้ว แต่เพราะยองเบต้องไปต่างประเทศกับพ่อแม่เขาเลยต้องเหงาอยู่อย่างนี้ .. ยองเบเป็นเพื่อนคนเดียวของเขา เขาทั้งสองคนรู้จักกันในที่แห่งนี้..ที่ที่มีซากุระบานสะพรั่ง ตรงนี้เลย เขารู้ว่ายองเบแอบชอบเขามาตั้งนานแล้ว ตัวเขาเองก็เช่นกัน แต่ไม่กล้าที่จะพูดออกไป เพราะว่าถ้าหากบอกไปอาจจะต้องเสียเพื่อนไปน่ะสิ ลองคิดดูนา.. ถ้าซึงรีบอกว่า “ฉันชอบนาย” กับยองเบไป ถ้าหากเพื่อนรักคนนี้ไม่รับรักเขา คิดเหรอว่าจะมองหน้ากันติด .. อ่าฮะในทางกลับกันถ้ายองเบชอบเขาแล้วตกลงเป็นแฟนกัน มันก็คือเสียเพื่อนอยู่ดี มีแต่เสียกับเสียใครจะกล้าเสี่ยง ..

ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย ทำไมวันนั้นยองเบถึงกล้าสารภาพรักกับเขาแบบนั้นกันนะ แล้วทำไมเขาถึงไม่ตกลงคบกับยองเบ คำถามมากมายที่อยู่ในหัว คำว่าทำไมๆๆๆ ยังคงติดค้างอยู่ข้างในสมองมาตลอดตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ ..

“อะแฮ่มมม”

เสียงทุ้มต่ำที่ไม่คุ้นหูของคนบางคนที่ยืนอยู่ข้างหลังร่างบางกระแอมไอขึ้น

“….”

“ซึงรี!”

เมื่อ ‘เขา’ เห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีท่าทีตอบสนองใดๆ เลยเดินเข้าไปใกล้กว่าเดิมแล้วตะโกนเรียกชื่อคนที่นั่งอยู่พร้อมกับจิ้มที่เอวที่สองข้างของอีกฝ่าย

“ยะยะ..ยองเบ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมฉันไม่รู้? ไม่สิ ทำไมนายไม่บอกฉันก่อน!?”

ได้ผล! คนที่นั่งอยู่สะดุ้งโหยงและหันมาหาเขาจริงๆ .. ร่างบางมีท่าทีประหลาดใจไม่น้อยที่เห็นเพื่อนรักยืนอยู่ตรงหน้า

“บอกก็ไม่เซอไพรส์สิ ฮ่าๆๆ .. ซึงรีฉันว่านาย.. นายเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ”

“เปลี่ยนงั้นเหรอ คงเป็นเพราะฉันหล่อขึ้นล่ะมั๊งฮ่าๆ .. แต่นายน่ะไม่เปลี่ยนไปเลยนะ”

“ฉันยังหล่อเหมือนเดิมใช่มะ”

ยองเบพูดพลางเสยผมไปด้านหลังแล้วเก๊กหล่อๆจ้องหน้าอีกฝ่าย

“ไม่อะ ฉันหมายถึง..เตี้ยเหมือนเดิม =_+”

“โหยยยยย จี๊ดเลยว่ะ T^T”

“55555555555555 นี่นั่งลงก่อนสิ ^_^”

ซึงรีตีที่ม้านั่งข้างตัวเบาๆ เขาทั้งสองนั่งเงียบไปซักพักใหญ่ๆ

“เอ่อ..เอ่อ”

“อ่า..นายมีอะไร?”

เขาทั้งสองพูดเกือบจะพร้อมกันราวกับนัดกันมา ซึงรีถามขึ้นเพราะเรื่องของตัวเองไม่ค่อยสำคัญเท่าไหร่ อีกอย่าง.. เขาอยากฟังเสียงคนข้างๆด้วย คิดถึงเป็นบ้า -////-

“นายพูดก่อนสิ”

“เอ่อ.. อยู่ที่นู้นเป็นยังไงบ้าง สนุกไหม หนาวเท่าที่โซลรึป่าว?”

“เป็นห่วงฉันเหรอ เขินจัง”

“......”

เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบยองเบจึงปริปากตอบคำถามของซึงรีทีละข้อ

“อ้อ.. ก็ไม่ยังไงอะ ถามว่าสนุกไหมก็ไม่นะไปเรียนไม่ได้ไปเที่ยว แล้วก็..ร้อนเป็นบ้าเลย”

“งั้นเหรอ”

รอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าร่างบาง

“แล้วนาย..เมื่อกี๊จะพูดอะไร?”

“นายจำเรื่องที่ฉันพูดไว้เมื่อสามปีก่อนที่จะขึ้นเครื่องไป’เมกาได้มั๊ย?”

“………”

“ฉันรู้ว่านายจำได้ .. ฉันต้องการคำตอบ”

ยองเบจ้องหน้าคนข้างๆด้วยสีหน้าจริงจัง ตั้งแต่เจอกันวันนี้ เมื่อกี๊ .. ยังไม่ได้มองหน้ากันชัดๆซักครั้งเลย ซึงรีเป็นอะไรของเขานะ เปลี่ยนไปมากเลยจริงๆทั้งๆที่เมื่อก่อนออกจะร่าเริงแท้ๆ

เงียบ ..

ความเงียบปกคลุมรอบบริเวณที่พวกเขานั่ง ได้ยินเพียงเสียงลมเบาๆที่พัดผ่านไปมาเท่านั้น ซากุระก็ยังคงร่วงโรยลงมาไม่ขาดสาย

“ฉัน..”

ก้อนเนื้อตรงหน้าอกข้างซ้ายของยองเบเต้นถี่แรงไม่เป็นจังหวะ ราวกับมันกำลังจะระเบิดออกมายังไงอย่างงั้น

“ฉัน..เอ่อฉัน..”

“.............”

“เหมือนกันนะ”

“!!?”

  “ชอบนาย..เหมือนกันนะ”  

หูผมไม่ได้ฝาดไปสินะ เอิ่มม..

“นายพูดจริงดิ”

“เผลอๆ ฉันชอบนายก่อนที่นายจะชอบฉันด้วยซ้ำ..ยองเบ”

ใบหน้าขาวเนียนเริ่มมีสีชมพูระเรื่อที่แก้มทั้งสองข้าง รอยยิ้มเขินๆของเขาสามารถทำให้ผู้ชายข้างๆตายได้ น่ารักเป็นบ้า ตอนนี้เขากำลังจะคลั่งตาย.. ยองเบกำลังคลั่ง

“งั้น..”

“ไม่ต้องถามแล้วเฟ้ย!”

“หะหะหืมม ?”

“นายกับฉันเป็นแฟนกัน โอเคไหม จบนะไอ่เตี้ย”

“นี่ฉันฝันไปรึเปล่าเนี่ย..”

“อะไรของนาย นี่..แฟนกันเค้าไม่ทำอะไรแบบนี้กันหรอกนะ”

ซึงรีลุกขึ้นยืนประชันหน้ากับยองเบที่นั่งอยู่ จับข้อมือหนาไว้ก่อนจะดึงให้อีกฝ่ายลุกขึ้นมาเดินด้วยกัน .. ยองเบประสานมือเข้ากับซึงรีแล้วแกว่งมือตามจังหวะการเดิน

“ฉันรักนายนะซึงรี”

“ฉันก็รักนายยองเบ”

พูดจบเขาทั้งสองก็หยุดเดิน ยองเบขยับใบหน้าเข้าใกล้กับอีกฝ่ายจนปลายจมูกสัมผัสกัน รู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนๆของแต่ละฝ่าย ก่อนที่ซึงรีจะค่อยๆประทับริมฝีปากหนาอย่างนุ่มนวล นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เขาสองคนจูบกันกลางที่สาธารณะแบบนี้ รู้แค่ว่า..จูบนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักของกันและกัน และเขาทั้งสองจะไม่มีวันลืม ..

ดอกซากุระที่บานสะพรั่งทั่วทั้งบริเวณที่เขายืนอยู่ ร่วงโรยลงมาถ้าได้บันทึกภาพไว้ซักช็อตคงเป็นภาพที่งดงามไม่น้อย .. ขอบคุณนะที่ทำให้ฉันและเขาได้มาเจอกัน.. ซากุระ

THE END

Talk: อันยองค่าา เป็นไงมั่ง SF เรื่องแรกในชีวิตของไรท์ 555555 สั้นก็สั้นจริงจริ๊งง >_< อาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่เพราะว่าไรท์ไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับบิ๊กแบงมากนัก บวกกับไม่เคยแต่ง SF อีกยิ่งห่วยเข้าไปใหญ่ T_T แต่ไม่เป็นไร ที่แต่งนี่เพราะสนองความนีดของตัวเองล้วนๆค่า กร้ากกกก อ่านแล้วอย่าลืมเม้นนะคะ ^3^